οδηγίες δρασης_ λιμανι Πάτρας_γραμμές τραίνου

_Η δράση πρέπει να πραγματοποιηθεί νύχτα.
_Απαιτείται ζυγός αριθμός γυναικών που θα πάρουν μέρος στην δράση.
_Οι γυναίκες που θα συμμετέχουν είναι απαραίτητο να φορούν σκουρόχρωμα ρούχα με Χτένισμα που να αποκαλύπτει το πρόσωπο τους.
_Συγκέντρωση στο σημείο όπου η Αγ. Νικολάου συναντά το λιμάνι και τις γραμμές του τραίνου.
_Ανίχνευση του χώρου ώστε να επιλεγούν θέσεις αντικριστές με κατεύθυνση προς την πόλη και την θάλασσα αντίστοιχα. Οι θέσεις πρέπει να είναι σε σταθερή απόσταση μεταξύ τους και σε απόσταση κοντά στις γραμμές τέτοια ώστε να μην χρειαστεί μετακίνηση όταν περνάει το τραίνο.
_Λαμβάνοντας την θέση τους στον χώρο πρέπει κάθε γυναίκα να κοιτά αντικριστά τα μάτια της απέναντι γυναίκας.
_Οι εκφράσεις του προσώπου τους πρέπει να είναι όσο το δυνατόν λιγότερό επιτηδευμένες και θεατρικές.
_Θα πρέπει να παραμείνουν στις θέσεις τους ακίνητες και ανεπηρέαστες κατά την διέλευση του τραίνου διατηρώντας σταθερά το βλέμμα τους ευθεία
[αυτό αποσκοπεί στο να εμφανιστεί το πρόσωπο της γυναίκας που δρα στον επισκέπτη και να κλέψει προσωρινά το είδωλό του-αυτο που μέχρι πρότινος θεωρεί δικό του/ αναπόσπαστο τμήμα της ταυτότητας του].
_Αφού το τραίνο περάσει οι γυναίκες πρέπει να αλλάξουν θέσεις με τις απέναντί τους
[ώστε να έχουν πλήρη εικόνα της δράσης, και προς τις δύο κατευθύνσεις- θάλασσα και βουνό].

Μετά την διέλευση του τραίνου συγκεντρώνεστε και μετακινήστε στο σταθμό που μόλις έφτασε το τραίνο και καταγράφετε την εμπειρία σας.
αναζητάτε τους επιβάτες του τραίνου και τους ζητάτε την δική τους μαρτυρία επί της δράσης ενώ τους δείχνετε το κείμενο πολύ μόλις έχετε γράψει.
[αν η δράση γίνεται πρώτη φόρα. αν ο χρόνος δεν φτάνει για να καταγράψετε πρώτα την εμπειρία σας αντιστρέψτε την διαδικασία ώστε να σημειωθούν πρώτα οι μαρτυρίες των επιβατών. αν η δράση έχει ήδη πραγματοποιηθεί στο παρελθόν δίνετε στους επιβάτες αντίγραφο των προηγούμενων σημειώσεων.]

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσετε ότι την ώρα της δράσης εσείς σχολιάζετε ένα κοινωνικό φαινόμενο. Καλείστε να αντιμετωπίσεται με σοβαρότητα το γεγονός και με υπευθυνότητα την δράση.

Μετά το πέρας της διαδικασίας αφήνετε αντίγραφο των οδηγιών αυτών καθώς και των σημειώσεων σε σημείο που κρίνετε πως είναι διακριτό και εύκολο να βρεθεί από όλους.

Να σημειωθεί ότι οι θεατές της δράσης είναι πολλοί :
-οι επιβάτες του τραίνου
-οι διαβάτες από το σημείο
-οι επιβάτες σε οχήματα επί της οδού Οθωνος Αμαλίας
-κάτοικοι των γύρω κτηρίων

Κάθε σχόλιο επί της δράσης από πάντως είδους θεατή είναι ευπρόσδεκτο.

Καθόλο τον χρόνο της διαδικασίας είναι πιθανό να ερωτηθείτε επί της δράσης για το ποιόν αυτής, σε αυτή την περίπτωση δίνετε στον ερωτών ότι προορίζεται να δοθεί και σε μελλοντικούς ενδιαφερόμενους της δράσης .

ΡΗΜΑΤΑ:

ΠΕΡΠΑΤΩ
ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΜΑΙ
ΑΣΦΥΚΤΙΩ
ΑΠΟΞΕΝΩΝΟΜΑΙ
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ
ΣΥΝΩΣΤΙΖΟΜΑΙ
ΠΑΡΑΜΙΛΩ
ΑΠΟΣΥΝΤΟΝΙΖΟΜΑΙ
ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΜΑΙ
ΑΝΑΖΗΤΩ
ΕΠΙΘΥΜΩ
ΑΛΛΑΖΩ
ΗΡΕΜΩ
ΑΓΑΛΛΙΑΖΩ
ΣΥΝΕΡΧΟΜΑΙ
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΩ
ΑΝΑΣΑΙΝΩ
ΒΡΙΣΚΩ
ΒΛΕΠΩ
ΠΑΡΑΤΗΡΩ
ΕΝΟΧΛΩ
ΠΑΤΑΩ
ΠΑΡΑΠΑΤΑΩ
ΑΚΟΥΜΠΩ
ΘΥΜΩΝΩ
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ
ΚΡΥΒΩ
ΒΑΔΙΖΩ
ΤΡΕΧΩ
ΣΤΑΜΑΤΩ
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ
ΘΥΜΑΜΑΙ
ΧΑΝΟΜΑΙ
ΚΛΕΙΝΟΜΑΙ
ΑΠΕΛΠΙΖΟΜΑΙ
ΘΕΛΩ
ΚΛΩΤΣΑΩ
ΧΤΥΠΩ
ΣΒΗΝΩ
ΑΠΟΤΥΠΩΝΩ
ΡΥΘΜΙΖΩ
ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ


ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ:

ΤΣΙΓΑΡΟ
ΔΡΟΜΟΣ
ΠΛΑΤΕΙΑ
ΒΡΟΧΗ
ΜΟΥΧΡΩΜΑ
ΒΗΜΑ
ΣΩΜΑ
ΚΤΙΡΙΟ
ΡΥΘΜΟΣ
ΣΤΕΓΗ
ΦΩΝΗ
ΗΧΟΣ
ΘΟΡΥΒΟΣ
ΣΥΓΧΥΣΗ
ΣΥΜΦΟΡΗΣΗ
ΑΠΟΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΔΕΝΤΡΟ
ΘΥΜΟΣ
ΗΡΕΜΙΑ
ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΜΑΓΑΖΙ
ΚΟΥΡΑΣΗ
ΖΕΣΤΗ
ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ
ΚΑΠΝΟΣ
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ
ΣΙΩΠΗ
ΜΗΧΑΝΗ
ΨΩΝΙΑ
ΚΑΡΕΚΛΑ
ΠΑΓΚΑΚΙ
ΦΑΝΑΡΙ
ΔΙΑΒΑΣΗ
ΦΡΑΧΤΗΣ
ΚΑΓΚΕΛΑ
ΣΧΟΛΕΙΟ
ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ
ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ
ΛΑΚΚΟΥΒΑ
ΝΕΡΟ
ΧΩΜΑ

Χάρτης πρώτης περιπλάνησης

ΔΡΑΣΕΙΣ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑΤΟΣ

ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ 1:ΜΕΙΛΙΧΟΣ


Το περπάτημα πραγματοποιήθηκε κατά μήκος της κοίτης του ποταμού Μειλίχου, με σημείο συνάντησης τον ίδιο τον ποταμό στο ύψος του θεραπευτηρίου Ολύμπιον. Μέχρι να συναντήσουμε την οδό πανεπιστημίου το περπάτημά μας εξελίχθηκε συλλογικά κατά κύριο λόγο. Στην πορεία που ακολουθήσαμε μετά την διασταύρωση του ποταμού με την Πανεπιστημίου προέκυψαν αυθόρμητα ομάδες, που ακολουθήσανε διαφορετικές διαδρομές .Κάποιες από αυτές προσπάθησαν να διατηρήσουν επαφή με τον ποταμό αντιμετωπίζοντας τα εμπόδια του αστικού ιστού( κτίρια, ιδιοκτησίες, δρόμους κτλ), ανακαλύπτοντας διαδρομές διαφορετικές στις προδιαγεγραμμένες και προβλεπόμενες από τις υπάρχουσες δομές. Οι άλλες ομάδες προτίμησαν να περπατήσουν μέσα στον ίδιο τον ποταμό, μετατρέποντας το νερό σε δρόμο.
Εμείς επιλέξαμε να έρθουμε αντιμέτωποι με το δομημένο χώρο εκατέρωθεν του ποταμού, αναζητώντας διόδους μέσα από pilotis, αυλές, αναχώματα, πάρκινγκ και πρασιές. Η ενοποίηση , μέσω της διαδρομής που διεγράφη, των παραπάνω χώρων συνιστά στον επανασχεδιασμό του χώρου, του οποίου φορέας είναι το σώμα.

ΔΙΑΔΡΟΜΗ = ΚΙΝΗΣΗ → ΣΩΜΑ( ΦΟΡΕΑΣ ΚΙΝΗΣΗΣ) → ΔΙΑΔΡΟΜΗ

ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ 2: ΔΙΑΚΟΝΙΑΡΗΣ

Το περπάτημα στο Διακονιάρη ξεκίνησε με μια μικρή αλλά σημαντική δράση στο Σούπερ- Μάρκετ του Βασιλόπουλου όπου κατόπιν μιας μικρής περιπλάνησης στους διαδρόμους-οδούς του, οργανώθηκε αυτή η μικρή δράση. Σχηματίσαμε κύκλο στο σημείο κατάληξης των διαδρόμων(άνοιγμα) και παραμείναμε εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα. Η μεταφορά χαρακτηριστικών του δημοσίου χώρου στα στενά όρια του Βασιλόπουλου, όπως δρόμοι και πλατείες και η αξιοποίηση τους μέσα από το φίλτρο του ιδιωτικού πρίσματος (εμπόριο), καθιστά την δράση ιδιαιτέρως σημαντική. Συγκεκριμένα, προσδιορίζεται εκ νέου ο ιδιωτικοποιημένος δημόσιος χώρος μέσα από τον παρεμβατικό-δημόσιο χαρακτήρα της δράσης μας, αντιστρέφοντας έτσι τους αντιφατικούς όρους δημοσίου / ιδιωτικού , όπως τους συναντάμε στο συγκεκριμένο εμπορικό κατάστημα.

ΔΗΜΟΣΙΟ[ΔΡΟΜΟΙ / ΠΛΑΤΕΙΕΣ]→ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ→ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ / ΔΡΑΣΗ → ΔΗΜΟΣΙΟ

Στη συνέχεια του περπατήματος ακολουθήσαμε συλλογικά τον καλυμμένο ποταμό, συναντώντας κάποιες αποσπασματικές εμφανίσεις του. Σε κάποια θέση(φρεάτιο) πραγματοποιήσαμε άλλη μια μικρή δράση, κατά την οποία παραταχθήκαμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Κατόπιν, συναντήσαμε λοφίσκους οικοδομικών υλικών τους οποίους μικρά παιδιά χρησιμοποιούσαν στο παιχνίδι τους, δίνοντας τους μια διαφορετική λειτουργική διάσταση( παιδική χαρά). Η κατάληξη στης διαδρομής μας ήταν σε σημείο όπου η πορεία μας διασταυρώθηκε με ένα εμφανές άνοιγμα του ποταμού.


ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ 3: ΛΙΜΑΝΙ ΠΑΤΡΑΣ


Η συνάντηση μας έγινε στην προβλήτα της Αγίου Νικολάου και το περπάτημα ξεκίνησε από την εξωτερική μεριά της περίφραξης του λιμανιού, πάνω στις ράγιες του τρένου, με κατεύθυνση προς το φάρο. Σε στοίχιση ο ένας πίσω από τον άλλο φτάσαμε ως την προβλήτα της Γούναρη, όπου μετά χωριστήκαμε σε δυο ομάδες. Εκατέρωθεν της περίφραξης η κάθε ομάδα εκτελούσε μια δράση κατόπιν εντολής της άλλης.
Μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη ενός απροσδιόριστου, “περισσευούμενου” αστικού χώρου, μεταξύ του ορισμένου ( για την κίνηση του τρένου) από τις ράγες χώρου και εκείνου της περίφραξης του λιμανιού. Σε έναν λοιπόν τέτοιο χώρο η παρέμβαση του δικού μας περπατήματος, αντικαθιστά την υπάρχουσα αμηχανία του με μια εφήμερη λειτουργία.
Το περπάτημα συνεχίστηκε βάση της ίδιας λογικής ,όπου η μία ομάδα εκτελούσε τις εντολές της άλλης ως το τελωνείο. Εκεί ολοκληρώθηκε η δράση.


ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ 4: ΣΤΟΕΣ


Κατόπιν συνεννόησης οργανώθηκε μια συγκεκριμένη δράση, που συνδύαζε ανάγνωση αποσπάσματος από κάποιο αγαπημένο μας βιβλίο με περπάτημα μέσα σε στοές στη Γούναρη, από ομάδες δυο ατόμων. Η δράση πραγματοποιήθηκε δυο φορές εναλλάσσοντας τους ρόλους αφηγητή και ακροατή μεταξύ των δυο μελών της ομάδας. Κατόπιν συγκεντρωθήκαμε όλες οι ομάδες και συζητήσαμε ο,τι αποκομίσαμε από τη δράση.
Βρισκόμενοι στη θέση του αφηγητή η όποια κίνηση γίνεται καθοδηγούμενη από τον ακροατή και η αποφασιστικότητα /ενεργητικότητα με την οποία διασχίζει το σώμα ένα χώρο μετατρέπεται σε παθητικότητα. Πρωταρχικό του μέλημα είναι η εξισορρόπηση στο χώρο, που πλέον αποκτά αστάθεια εξαιτίας του περιορισμού της αντίληψης του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι στοές αποκτούν διαφορετική ιδιότητα, αυτή της αστάθειας.
Η κίνηση του ακροατή διαμορφώνεται από την αφήγηση. Προκύπτει από μια σχέση εξάρτησης με τον παραγόμενο ήχο που λειτουργεί ως χάρτης της διαδρομής. Η μοναδική χαρτογράφηση που “διαβάζει” το σώμα του ακροατή προτείνει τον επανασχεδιασμό του χώρου.


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ :


ΜΕΙΛΙΧΟΣ:

ΟΡΙΣΜΕΝΗ ΕΜΦΑΝΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗ(ΠΟΤΑΜΙ)
ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ→ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΥΡΕΣΗΣ ΤΡΟΠΟΥ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ

ΔΙΑΚΟΝΙΑΡΗΣ:

ΟΡΙΣΜΕΝΗ ΚΑΛΥΜΜΕΝΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ
ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΑΜΕΣΗΣ ΕΠΑΦΗΣ
ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΩΝ ΔΟΜΩΝ

ΛΙΜΑΝΙ:

ΕΜΦΑΝΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗ
ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΗ
ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ→ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

ΣΤΟΕΣ:

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ
ΚΙΝΗΣΗ ΒΑΣΗ ΣΧΕΣΗΣ ΑΚΡΟΑΤΗ / ΑΦΗΓΗΤΗ
ΗΧΟΣ = ΧΑΡΤΗΣ

ΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑΡΗ

Όπως είδαμε στο συλλογικό περπάτημα στο Διακονιάρη, ο ποταμός είναι καλυμμένος με εξαίρεση ορισμένα σημεία. Η δράση μας έχει ως σκοπό να επαναδιαγράψει / αποκαλύψει τον κρυμμένο ποταμό. Αφού θέσαμε τα σώματά μας σε στοίχιση ο ένας μπροστά από τον άλλο, διαγράψαμε μια διαδρομή σύμφωνη με τη φυσική ροή του ποταμού. Ακολουθώντας τη διαδρομή αυτή επαναφέραμε την κρυφή ύπαρξη του θαμμένου ποταμού πάνω στις δομές που τον υπερκαλύπτουν σε βαθμό αφάνισης.
Υποχρεώνοντας το σώμα μας να ακολουθήσει το ίχνος του νερού, που συνειδητά ρίχναμε στις υπερκείμενες δομές, το μετατρέψαμε μέσω της κίνησής του σε ροή. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, φανερώσαμε τα χαρακτηριστικά του ποταμού αποκαθιστώντας τα.

Δράσεις περπατήματος

Περπάτημα 1ο

Έχουμε φτάσει στο σημείο συνάντησης … Η ώρα είναι 5:30…

Σιγά σιγά μαζεύεται όλη η ομάδα. Είμαστε όλοι έξω από το σύνηθες περιβάλλον μας (την σχολή). Παρατηρούμε και συζητάμε ανά ομάδες για διάφορα θέματα… Το καινούργιο περιβάλλον μας βρίσκει απροετοίμαστους…

Μετά από την εισαγωγή του διδάσκοντα τα πηγαδάκια συνεχίζονται, μόνο που τώρα όλοι κοιτούν το περιβάλλον και σχολιάζουν… Βρισκόμαστε σε ένα σημείο που ο Μείλιχος φαίνεται να μην επηρεάζεται ιδιαίτερα από την πόλη, είμαστε πάνω στον δρόμο… Βλέπουμε το ποτάμι και ένα παλιό γεφυράκι που υπάρχει εκεί. Από εδώ η ομάδα χωρίζεται ανάλογα με τον τρόπο που θέλει ο καθένας να προσεγγίσει το ποτάμι και το χρόνο που επιθυμεί να περάσει στο κάθε σημείο του.

Τώρα είμαστε οι δυο μας… Κοιτάμε ακόμα το γεφυράκι και ακούμε το νερό που ρέει…

Αναρωτιόμαστε με ποιο τρόπο θα περπατήσουμε σε σχέση με το ποτάμι και θα φτάσουμε στην θάλασσα όπου καταλήγει…

Όσο περπατάμε παρατηρούμε το ποτάμι, το χώρο που το περιβάλει, αλλά και την επέμβαση του ανθρώπου σε αυτό με σκουπίδια και πολυκατοικίες. Όλα αυτά τα στοιχειά καθορίζουν την πορεία που ακολουθούμε.
Περπατάω παράλληλα…

Σταματώ, έχω εμπόδιο…

Μπαίνω μέσα στο ποτάμι…

Απομακρύνομαι δεν έχω τρόπο να προχωρήσω…

Στέκομαι στις όχθες… Η βλάστηση μας δίνει το έναυσμα να την μιμηθούμε…

Είτε μπλεκόμαστε μέσα σε φυτά

Είτε κουλουριαζόμαστε προσπαθώντας να δημιουργήσουμε μια νοητή σχέση με την φύση

Πλησιάζουμε προς την θάλασσα, αλλά πρώτα θα πρέπει να περάσουμε κοντά από τον καταυλισμό των Κούρδων. Η περιοχή αλλάζει στα μάτια μας… Πληθώρα από σκουπίδια μας εισάγουν σε ένα χώρο που μέχρι τώρα δεν είχαμε αντιμετωπίσει με αποστροφή. Η φύση είναι σε δεύτερο πλάνο όταν φιγούρες Κούρδων μεταναστών ξεχωρίζουν στο βάθος.

Όταν πλέον είμαστε δίπλα στην θάλασσα, ο περίπατος μας έχει αφήσει ανάμικτα συναισθήματα… περιπλανηθήκαμε, παρατηρήσαμε, διασκεδάσαμε, φοβηθήκαμε… αλλά κυρίως απογοητευτήκαμε με τον τρόπο που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος την φύση, σε μια εποχή που το φυσικό στοιχείο εκλείπει και οι αλλαγές στον πλανήτη προδιαγράφουν ένα μέλλον δυσοίωνο…

Περπάτημα 2ο

Με λίγη καθυστερήση και ενώ ψιλοβρέχει φτάνουμε στο σημείο συνάντησης. Είναι η δεύτερη φορά που συναντιόμαστε με την ομάδα για να περπατήσουμε ένα ποτάμι... μόνο που αυτή τη φορά το περιβάλλον δεν έχει καμία σχέση με αυτό που συναντήσαμε στο Μειλιχο. Είμαστε έξω από ένα super market και στο χώρο δίπλα μας γίνονται έργα…

Που είναι άραγε ο Διακονιάρης το ποτάμι που έχει αφαιρέσει ανθρώπινες ζωές στο πέρασμα του;

Το μυστήριο θα διαρκέσει ακόμα λίγο, αφού για αρχή θα δοκιμάσουμε να μπούμε στο super market σε ένα χώρο που συγκρούεται απόλυτα με το φυσικό τοπίο. Ο χώρος είναι γεμάτος από προϊόντα που περιμένουν να τα αγοράσει κάποιος …ένας καταιγισμός από καλοσχεδιασμένες βιομηχανικές συσκευασίες που προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή…

… Τώρα είμαστε και πάλι έξω στο χώρο στάθμευσης των πελατών και η ομάδα αρχίζει να κινείται προς την πλαϊνή πλευρά του super market και παράλληλα του, με κατεύθυνση προς το βουνό… Εμείς ακολουθούμε προσπαθώντας να ανακαλύψουμε σημάδια νερού… Περπατάμε και αντιλαμβανόμαστε ότι ο δρόμος με τα έργα που είχαμε δει και είχαμε αδιαφορήσει στην αρχή ήταν κάποτε το τέλος του ποταμού. Σε αυτό το σημείο τώρα υπάρχουν μηχανήματα εκσκαφής και τεράστιοι σωλήνες όπου προφανώς θα κατευθύνονται τα νερά του πόταμου. Εάν και η σκέψη ότι το τοπίου θα αντικατασταθεί από ένα μεγάλο- πολύβουο δρόμο, μας δημιούργησε θλίψη, αποφασίσαμε να σταθούμε σε αυτό το σημείο και να ασχοληθούμε με το νέο περιβάλλον και το «κόσμο» που το οικοδομεί…

Περπατήσαμε για αρκετή ώρα, χωρίς καμία συγκεκριμένη πορεία συζητώντας για την συγκέντρωση των ανθρώπων στις μεγάλες πόλεις, την επέκταση της πόλης, την αύξηση του αριθμού των αυτοκινήτων και την ανάγκη για περισσότερους και μεγαλύτερους δρόμους. Κατάληξη στην συζήτηση μας ήταν ο Κηφισός και ο Διακονιάρης, δυο ποτάμια που έγιναν – γίνονται δρόμοι προς χάρη των ανθρώπινων αναγκών. Προς έκπληξη μας συνειδητοποιήσαμε ότι η δεύτερη συγκέντρωση για περπάτημα με την ομάδα, για εμάς… ήταν σαν να μην είχε περάσει καθόλου ο χρόνος από τη στιγμή που φτάσαμε στις εκβολές του Μείλιχου, στην θάλασσα. Συνεχίσαμε από την θάλασσα σε άλλο σημείο αναλύοντας περισσότερο την κουβέντα που είχαμε αφήσει τότε στην μέση….

4η εκδοχή

"ανθρώπινα ενυδρεία"

Louis Aragon, Le Paysan de Paris, 1926

πρόταση δράσης

Δεδομένου του ενδιαφέροντός μας για το λιμάνι Πατρών και εξελίσσοντας την προηγούμενη μας δράση εκεί (play-walk | παίζω-πορεία) προτείνουμε ένα ομαδικό παιχνίδι σαν παραλλαγή του κλασσικού κρυφτού. Συνειρμικά, αναφερόμαστε και στους λαθρομετανάστες που, προσπαθώντας να περάσουν στην ευρώπη, κρυβόντουσαν στο λιμάνι, δημιουργώντας αντίστοιχες συνθήκες.

Το παιχνίδι λειτουργεί ως μέσο εξοικείωσης με τον τόπο καθώς εμπεριέχει έννοιες όπως εξερεύνηση, ανακάλυψη και δημιουργική αλληλεπίδραση με αυτόν, όπως γίνεται και στην παιδική ηλικία, όπου ο χώρος, με εφόδια τη φαντασία και όλες τις αισθήσεις, αποκαλύπτει όλο και περισσότερες πτυχές του. Πρόκειται για μια εφήμερη ενέργεια η οποία και θα καταγραφεί με video και χαρτογράφηση των κινήσεων. Το κάλεσμα των συμμετεχόντων θα είναι προσωπικό, συνοδευόμενο από τις οδηγίες-κανόνες. Η συμπεριφορά του κάθε παίκτη καθορίζεται σε δυο διαφορετικά επίπεδα: από τη μία ανάλογα με το χώρο (αστικά αντικείμενα, δομές και παράταξή των) και από την άλλη σύμφωνα με τους συμπαίκτες του και τους ρόλους που αυτοί φέρουν.

Μέσα σε αυτή τη δράση οι παίκτες επανασχεδιάζουν με το σώμα τους και το περπάτημά τους το τοπίο. Το ίδιο το παιχνίδι λειτουργεί ως κίνητρο ενεργοποίησης της δημιουργικής σχέσης σκέψης και εφαρμογής στο χώρο.


ΚΑΝΟΝΕΣ:

Τα χωρικά όρια του παιχνιδιού σηματοδοτούνται στο χάρτη.

Σημείο εκκίνησης («σπίτι») είναι η μία άκρη του χώρου (βλ. χάρτη)

«τα φυλάνε» τουλάχιστον 2 παίχτες οι οποίοι πορεύονται μαζί.

Αυτός που κρύβεται μπορεί να αλλάζει θέσεις-κρυψώνες, ώστε να καταφέρει να «φτύσει» στο σημείο εκκίνησης – «σπίτι».

Σκοπός αυτών που «τα φυλάνε» είναι να πιάσουν τους υπόλοιπους (σωματική επαφή), πριν αυτοί «φτύσουν».

Ο τελευταίος κρυμμένος μπορεί να ελευθερώσει όλους τους «πιασμένους» φωνάζοντας «φτου ξελευτερία» στο σημείο εκκίνησης – «σπίτι»

Σε περίπτωση που ένα παιχνίδι τελειώσει με «φτου ξελευθερία», στο επόμενο «τα φυλάνε» οι ίδιοι και όποιος «πιάνεται», συνεχίζει στην αναζήτηση μαζί με τους πρώτους.

Κάθε παίκτης υποχρεούται σε κάθε παιχνίδι να βρίσκει διαφορετική κρυψώνα.

Απαγορεύεται η είσοδος σε νταλίκες που είναι παρκαρισμένες ή εν κινήσει.

Απαγορεύεται η είσοδος σε ιδιωτικούς χώρους (μαγαζιά, καφετέριες κλπ).

Καλό είναι όλοι οι παίκτες να έχουν μαζί τους ταυτότητα (ή άλλο στοιχείο ταυτοποίησης) και να φοράνε άνετα ρούχα και παπούτσια.

Το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί σε τρία στάδια: στο πρώτο όλοι οι παίκτες θα συμμετέχουν με βάση τους παραπάνω κανόνες, στο δεύτερο οι κανόνες θα συζητηθούν εκ νέου από το σύνολο των παικτών και στο τρίτο στάδιο, οι παίκτες θα αυτοσχεδιάσουν χωρίς κανόνες.

χάρτης:

1ο,3ο,4ο περπάτημα

1ο περπάτημα – ποταμός Μείλιχος

Ξεκινώντας το περπάτημα χωρίς κάποια συγκεκριμένη «οδηγία», πρωτοβουλιακά, αφήνουμε το ίδιο το τοπίο να μας κατευθύνει. Θέλοντας να προσεγγίσουμε το ποτάμι, όχι μόνο οπτικά αλλά περισσότερο σωματικά, κατεβήκαμε στην κοίτη και περπατήσαμε μέσα σε αυτήν. Η επαφή με την πόλη ήταν μόνο οπτική [θέαμα] και δεν υπήρχε περαιτέρω αλληλεπίδραση. Λόγω έλλειψης εξοπλισμού [κατάλληλα ρούχα, παπούτσια κλπ] και λόγω θερμοκρασίας προσπαθήσαμε να αποφύγουμε την επαφή με το νερό και αυτό, μαζί με τη ροή, καθόρισαν την πορεία που πραγματοποιήσαμε. Σε σημεία που δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε το νερό το διασχίσαμε με γυμνά πόδια, αλλάζοντας έτσι την εμπειρία [βιωματική συνθήκη].
Σε σημεία σκοτεινά [κάτω από γέφυρες/δρόμους], παρόλο που δεν βλέπαμε πού πατάμε, συνεχίσαμε το περπάτημα. Σε άλλο σημείο χωριστήκαμε· η μία σκαρφάλωσε έξω από την κοίτη και συνέχισε την παράλληλη πορεία από το δρόμο, όπου πλέον έψαχνε για το ποτάμι. Κατέβηκε ξανά από την πρώτη δυνατή πρόσβαση, απογοητευμένη από την απομάκρυνση από το φυσικό τοπίο. Συνεχίσαμε έτσι την πορεία μέχρι τη θάλασσα.
Γενικότερα, το περπάτημά μας οριζόταν από βατές περιοχές [όχθες, πέτρες, τσιμέντο] και μη [σκουπίδια, ακαθαρσίες, αυξημένη ροή νερού], που δημιουργούσαν διαφορετικούς ρυθμούς περπατήματος. Ήταν επιθυμητή η αποφυγή του «μηχανικού» περπατήματος της πόλης, σε ένα περιβάλλον από δρόμους και πεζοδρόμια, όπου το κάθε πάτημα είναι συνήθως αναμενόμενα ομαλό. Στη δικιά μας περίπτωση η συνθήκη ήταν διαφορετική, οπότε και κάθε βήμα συγκέντρωνε όλη μας την προσοχή.

3ο περπάτημα – ράγες τρένου, λιμάνι

Αρχή του περπατήματος αυτού ήταν το σημείο συνάντησης του σταθμού του τρένου και μίας από τις εισόδους του λιμανιού. Αν και μη προμελετημένο, το περπάτημα χαρακτηρίστηκε από μία γραμμικότητα, αφού πορευόμασταν ο ένας πίσω από τον άλλον κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών· κάτι όχι και τόσο διασκεδαστικό. Το γεγονός ότι ήταν βράδυ και οι κινήσεις περιορισμένες, οδηγούσε συνειρμικά στην συνθήκη κίνησης των λαθρομεταναστών. Ο χώρος ήταν αφιλόξενος και δεν έδινε αφορμές να αλληλεπιδράσεις ούτε με τον ίδιο τον χώρο ούτε με τους άλλους γύρω σου.
Κάνοντας μια στάση στην επόμενη είσοδο του λιμανιού [Γούναρη] η μέχρι τώρα ευθύγραμμη παράταξη της ομάδας μετασχηματίστηκε σε ένα είδος κύκλου, όπου επικράτησε μια μικροσύγχυση για την συνέχεια του περπατήματός μας. Συλλογικά αποφασίσαμε να χωριστούμε σε δύο ομάδες και να γυρίσουμε προς τα πίσω. Εμείς, ακολουθώντας την πρώτη μπήκαμε μέσα στο χώρο του λιμανιού, ενώ η δεύτερη επανέλαβε αντίστροφα την προηγούμενη διαδρομή. Το περπάτημα στο λιμάνι ήταν πιο ελεύθερο και ενδιαφέρον, καθώς αλληλεπιδράσαμε τόσο με την άλλη ομάδα [οδηγίες που επηρέαζαν το δικό τους περπάτημα] όσο και με αστικά αντικείμενα που έδιναν διαφορετικές υφές στο χώρο. Προσπερνώντας το σημείο εκκίνησης του περπατήματος μας παρεκκλίναμε από την υπόλοιπη ομάδα, για να προσεγγίσουμε μια αποβάθρα με στοιβαγμένα κοντέινερ λόγω της απεργίας των οδηγών φορτηγών. Ήταν σαν να βρεθήκαμε σ’ ένα σκηνικό παιχνιδιού. Η κίνηση εκεί ήταν χαοτική αν και ορισμένη από τις επιφάνειες που δημιουργούνται από τα στοιβαγμένα προϊόντα.
Την στιγμή που πέρασε το τρένο τα κάγκελα μαγνήτισαν και τις δύο ομάδες, την πρώτη για να παρακολουθήσει το συμβάν, και τη δεύτερη για να αποφύγει τυχόν επαφή με το συρμό.
Ούτε σε αυτό το περπάτημα υπήρχε αλληλεπίδραση με την πόλη, εκτός αν θεωρήσουμε ως τέτοια τις ερωτήσεις του λιμενικού για το λόγο του περπατήματός μας. Για εμάς, αυτή η δράση αποτέλεσε αφορμή για το σχεδιασμό δράσης με άξονα το παιχνίδι [play+walk / παίζω+πορεία].


4ο περπάτημα – ανάγνωση κειμένων στις στοές

Ξεκινώντας το περπάτημα μέσα από την πρώτη στοά, λίγο αμήχανα σχηματίσαμε ζευγάρια που αρχικά πορεύονταν το ένα πίσω από το άλλο, αλλά στη συνέχεια σκορπίστηκαν. Η διαδικασία της ανάγνωσης καθιστούσε το κάθε ζευγάρι ένα εσωστρεφές σύστημα και η εκ των πραγμάτων χαμηλή ένταση της φωνής απέτρεπε μία τυχαία εξωτερική συμμετοχή, αν και το ζευγάρι γινόταν αντιληπτό. Ο ένας διάβαζε στον άλλον, δημιουργώντας έναν «διάλογο» κειμένων [π.χ. ο Hakim Bey απαντούσε στον Herman Hesse]. Ο εκάστοτε ακροατής ήταν ταυτόχρονα και ο οδηγός του αναγνώστη, ο οποίος περπατούσε χωρίς να βλέπει πέρα από τη σελίδα. Σε σχέση με την πόλη, στα σημεία όπου ο ρυθμός ήταν πιο γρήγορος [έξω από τις στοές], ο ακροατής δεχόταν πολύ περισσότερες πληροφορίες πέραν της αφήγησης, αντίθετα με τις στοές που το περιβάλλον ήταν πιο ασφαλές και για τους δύο. Οι ταχύτητες κίνησης και ανάγνωσης άλλαζαν σε αντιστοιχία με το περιβάλλον.

Στα μισά του περπατήματος συγκεντρωθήκαμε σε κυκλική διάταξη [κάτω από μία κάμερα παρακολούθησης] στην αρχική στοά. Συζητώντας πάνω στην εμπειρία της δράσης αποφασίσαμε να τη συνεχίσουμε πραγματοποιώντας ακόμα μία ανάγνωση με αλλαγή ζευγαριών. Αυτή τη φορά καταγράψαμε και την εμπειρία του ακροατή σε σχέση με τα ερεθίσματα από το περιβάλλον, εκτός από την ίδια την αφήγηση.