1,2,3 th WALK
ΔΡΑΣΗ 1
Η διαδρομή της πρώτης δράσης στην περιοχή Μειλιχίου της Πάτρας Hήτανε προκαθορισμένη ως προς την πορεία - ακολουθούσαμε το ποτάμι.
Δεν είναι ένα ποτάμι που μοιράζει τα δυο στερεά σημεία,
ούτε είναι από εκείνα τα ελεύτερα και ζωντανά, που τα εμπόδια είναι μόνο η μεγάλες πέτρες η τα δέντρα που αυξάνουν τι ταχύτητα του και δημιουργούν παιχνίδια,
τα πλαϊνά του όρια δεν είναι το μόνο που το κατευθύνει, που το ορίζει.
Είναι ωμός και αυτό, σε μερικά σημεία. Μόλις τα συνεχίζαμε μπαίναμε στο ρυθμό του, ακολουθούσε το επόμενο κομμάτι με τελείς διαφορετικά στοιχεία χαρακτήρα;
Τα στοιχεία αυτά είναι έντονα λόγο τις διαφορετικότητας του και απότομης αλλαγής.
Σαν ένα κολάζ, ανακατεμένα κομμάτια του παζλ από δυο τρεις εικόνες.
Ένα κομματάκι εικόνας του ποταμού, μετά ένα κομματάκι εικόνας ερείπιων κτισμάτων, μετά ποταμάκι πάλι , μετά κομμάτι του δρόμου με ενώνει κυκλοφορία, ποταμάκι πάλι με αρχαίες γεφυρουλες και τα πολύχρωμα φυτά γύρω γύρω...
Το κάθε μέρος στο οποίο κρυβότανε το ποτάμι, τα εμπόδια, τα στοιχεία αντίθετα του, όπως η κυκλοφορία η κτίσματα,
Εκείνα που το πλησίαζαν με κάποιο τρόπο ενώνοντας, όπως και οι μετανάστες που προσωρινά κατοικούν πλάι του...
Και η ομάδα μας η οποία ενωνότανε και τόνιζε την υπάρξη του παρατηρώντας το, αναζητώντας το.
Μερικές φορές γινόμασταν και το ρεύμα του, μεγαλώνοντας το όγκο του βλέποντας από την οπτική του γωνία.
Με τη δράση αυτη ξυπνούσαμε την περιέργεια τον ντόπιων, αλλά όχι σε σημείο που αξίζει να αναφερθώ περισσότερο.
Αυτό που κράτησα εγώ είναι ότι βάζοντας σαν στόχο την αναζήτηση του, εστιάζοντας την προσοχή μου εκεί επετρεπε πιο ομαλά να παρατηρήσω τα εμπόδια, και να πάρω επαφή με τα συναισθήματα μου χωρώντας τα .
Στο κείμενο,που ανάρτησα νωρίτερα στο bloc¨και το επισημάινω πιο κάτω, περιγράφω μια στιγμή , δυσκολίας όπου επέτρεψα τα εμπόδια να με αγγίζουν σε όλο τους το μεγαλείο και με άφησαν και τα άφησα ήσυχα.
Σημείο :
Γωνία της οδού ...με έντονη κυκλοφορία
Ακολουθώ το ποταμό.
Θέλω να το βιώσω όλο, το ήχο του την εικόνα την υγρασία και τη μυρωδιά του.
Προσπαθώ να εστιάσω απομονώνοντας το από το περιβάλον κινητό και ακίνητο, ζωντανό η νεκρό, η έστω να μην χάσω την οπτική επαφή μαζί του.
Όλα αυτά σε ένα σημείο το πιο δύσκολο, το πιο εμπλεκόμενο...
Μπροστά από τον ποταμό στέκουνε κτίσματα, τα οχήματα τον διασχιζουν κάθετα που με το θόρυβο τους παίρνουν το κάθε ίχνος του ήχου και το καυσαέριο τους εξαφανίζει την μυρωδιά του την υγρασία του αέρα.
Είναι σαν να αναζητά κανείς την ησυχία στο τσίρκο, ανάμεσα σε ακροβάτες, κλόουν, ελέφαντες, τύμπανα..
Υποθέτω, πως δεν μου παραμένει άλλος τρόπος παρά να τα χωρέσω όλα αυτά τα στοιχεία –εμπόδια μαζί και να το νοιώσω, να δω την ομορφιά έτσι όπως είναι και προφανώς τότε να φανεί και το ποτάμι. Εξάλλου είναι ένα μικρό ποταμάκι που βρίσκεται στη Πάτρα.
Η δράση αυτη άλλαξε τις ποιότητες του τόπου για εμένα με την παρατήρηση και το σύμπλεγμα αισθημάτων που μου προκάλεσαν αλλά επίσης και με την βοηθεια της ομάδας δεν ήμουνα μόνη σε αυτιν τη διαδρομή, δεν φοβόμουνα να περάσω από κάποια σκοτεινά άγνωστα σημεία προς το τέλος της διαδρομής, άρα μπορούσα να είμαι και μόνη μου με ασφάλεια επίσης.
2 Δράση
UNDERGROUND Δομική δράση με μνήμη .
Πιστεύω πως η πρώτη δράση του περπατήματος στο Μειλιχου έδωσε παραπάνω δόνηση σε αυτη τι δράση.
Οπός είπε και ο κύριος Κούρος αν το μεταφέρω σωστά: «αρχιτεκτονικά θα μπορούσε να περιγραφτεί έως τομή ενώ η πρώτη δράση κάτοψη.»
Σκεπασμένο τοπίο με μπετόν.
Το ποτάμι έγινε δρόμος.
Το στοιχείο τις κινήσεις της αλλαγής είναι χαρακτερισικο.
Όλα αλλάζουν. Σε λίγο δεν θα υπάρχουν στίγματα ποταμού,
Είναι ένας δρομπς υπό ανέγερση, σκουλήκι που αποκτά φτερά η μάλλον το αντίθετο.
Συμμετέχουμε στην αλλαγή χωρίς επέμβαση ομός.(κατά τη γνώμη μου) απλά προλάβαμε να δούμε και τα σιδερά, καλουπώματα του μπετόν και τα νερά και στοιχεία του άκτιστου ταυτόχρονα.
Κάτι σαν τα παιδία τα οποία εκμεταλλεύονται την προσωρινή κατάσταση για το παιχνίδι. μόνο που εκείνα το απολαμβάνουν χωρίς το φόβο του χρόνου, έτσι απλά.
Στο περπάτημα αυτό είμαι πιο ενωμένη με την ομάδα, ποι λιγο ελευτερη.
Ερευνούμε πιο ξεκάθαρα και ξεχωρίζουμε τα νέα από τα παλιά. παίζουμε και εμείς με τα σόματα μας στα κανάλια εκσκαφών και τα προσωρινά στοιχεία.
Αυτό που προσφέραμε με τη δράση του περπατήματος σε αυτό το σημείο είναι ότι δώσαμε λίγη ζωή λίγη ενέργεια, προσωρινά σε ένα τοπίο που πεθαίνει - υπό ανέγερση.
3 Δράση
DAWN TOWN
ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ
Για κάποιους λόγους τα ταξίδια με το τρένο παραμένουνε στη μνήμη.
Λόγο της μεγάλης τους διάρκειας την άμεση επαφή με το περιβάλλων που κινείτε, το ρυθμό της κίνησης και του ήχου? Με μεγάλη ακρίβεια μπορώ να θυμηθώ το κάθε μου ταξίδι με το τρένο, τις σκέψεις που είχα, τα σκεφτόμενα ζαρωμένα πρόσωπα τον ταξιδιωτών ακόμα και της κινήσεις τους το διάλογο. Την σχεση μεταξη τον ταξιδιοτον όσο μαζί, πόσο ο καθένας στον εαυτό του ταυτόχρονα.
Δεν θα είναι τυχαίο που το τρένο είναι ένας από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές ταινιών...
Η τρίτη δράση ξεκίνησε την ωρά που νύχτωσε ήδη.(είναι η ώρα που ξεκινάνε τα σινεμά).Είμαστε ντυμένοι στα μαύρα, περπατάμε στη σειρά ο ένας πίσω από τον άλλο. Το κάθε βήμα είναι μελετημένο, καθώς κοιτάμε κάτω σε ποια πέτρα η σε πιο ξύλο θα ακουμπήσουμε το πόδι μας. έχουμε ρυθμό και ταχύτητα, συγκεντρωμένη κύριος στο βήμα μας . Η ομάδα παίζει και εδώ το ρόλο τις , λειτουργεί ως εμπόδιο - πρέπει να έχουμε ίδιο ρυθμό ώστε ο ένας να μην πατήσει τον άλλων , και άλλες φορές γιατί υπάρχει και μια συζήτηση ανάμεσα μας όποτε έχουμε επιπλέον ερέθισμα της προσοχής.
Είμαστε και μαζί αλλά δεν μπορούμε να χάσομε την επαφή με το βήμα μας.
Στη συνεχεία δημιουργήσαμε ένα σενάριο. Μοιραστήκαμε σε δυο ομάδες, μισή περπατάγαμε στην διαδρομή που ακολουθούν τα τρένα (και εγώ ήμουνα σε αυτήν) και η άλλοι μισή παράλληλα από την μεριά του λιμανιού, πλάι στα κάγκελα που μας διαχώριζαν. Η μια ομάδα έδινε εντολές στην άλλη για μια δράση επιπλέον, μια εντολή για διαφορετική σωματική κινήσει.
Με το τρόπο αυτό έγινε μεγαλύτερη δόνηση δε όλη τη δράση ζωντανέψαμε και σωματικά και η σχέση μετάξι μας πήρε κυρίαρχο ρόλο αυτί τι φορά.
Ξυπνάγαμε το ενδιαφέρον τον περαστικών και ιδικά στην ακολουθούσα στιγμή¨
Είμαι λοιπόν ι τελευταία στη σειρά πάνω στης γραμμές του τρένου.
Πίσω μου , πάνω σε ίδιες γραμμές ακολουθούσε ένα τρένο.
Δεν έβλεπα τα Φώτα του, δεν άκουγα το θόρυβο. Ερχότανε με αργή ταχύτητα πλησιάζοντας το σταθμό της Πάτρας, με εμάς το εμπόδιο στη διαδρομή του .
Πλάι μου, φωνάζανε η άνθρωποι από τα αυτοκίνητα τους προσπαθώντας να με προειδοποιήσουν ,στους οποίους δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στρεφόμενη μέσα μου ...
« Στην προσπάθεια του να πιαστεί από κάπου, ο Μπερλιοζ έπεσε ανάσκελα, χτυπώντας όχι και τόσο δυνατά στο πίσω μέρος του κεφαλιού του στη πέτρα, και πρόλαβε να δει τα υφή, κάπου δεξιά του η αριστερά του – δεν πρόσεξε πια – το χρυσωμένο φεγγάρι. Μόλις που πρόφτασε να γυρίσει στο πλάι , μαζεύοντας με μια απεγνωσμένη κίνηση τα ποδιά του στην κοιλιά, και γυρνώντας είδε το κάτασπρο από τη φρίκη πρόσωπο και το κατακόκκινο μαντίλι της γυναίκας που οδηγούσε το τραμ, καθώς ορμούσε κατά πάνω του με ασυγκράτητη δύναμη. Ο Μπερλιοζ δεν ξεφώνισε, όμως όλος ο δρόμος γύρο του γέμισε από απελπισμένες γυναικείες στριγκιές. Η οδηγός τράβηξε το ηλεκτρικό φρένο και το βαγόνι τραντάχτηκε ολόκληρο, αναπήδησε, και με βρόντους και χλαπαταγή τινάχτηκαν συντρίμμια τα τσάμια από τα παράθυρα. Το μυαλό του Μπερλιοζ τριβέλισε μια απεγνωσμένη κραυγή : «Μα είναι δυνατόν ;…» Και μια τελευταία φορά ακόμα έλαμψε το φεγγάρι προς τα μάτια του αλλά θρυμματισμένο, και μετά γίνηκε σκοτάδι.
Το τραμ σκέπασε τον Μπερλιοζ, και πλάι στο κιγκλίδωμα της αλέας του πατριάρχη πετάχτηκε πάνω στο λιθόστρωτο κάτι στρογγυλό και σκούρο. Παίρνοντας το κατήφορο κατρακυλούσε αναπηδώντας στις πέτρες της Μπροναγια. Ήταν το κομμένο κεφάλι του Μπερλιοζ.
Μιχαιλ Μπουλγακοφ «Ο Μαιτρ και η Μαργαριτα»
Το τρενο που μας ακολουθουσε ειχε χαμιλι ταχιτιτα. Με κομμένη ανάσα σκευτομουνα τον Μπερλιοζ, μέτρησα πολύ προσεκτικά τις αναλογίες του χορού του τρένου και το χωρό γύρο μου. Γίναμε ένα με το πλαινο κάγκελο που μας χώρισε από την υπόλοιπη ομάδα και το λιμανι. Το τρένο πέρασε δίπλα μας τόσο αργά και κοντά που μπόρεσα να τα συναντήσω το βλέμμα του οδηγού και πόλων επιβατών σαν να ήμουνα κι εγώ στο τρένο ανάμεσα τους...και συνεχίσαμε το περπάτημα μας...
Η τρίτη δράση ήτανε αλλιώτικη αρκετά από της δυο προηγούμενες .ίσος το σκοτάδι που περιόριζε την δυνατότητα μακρινής παρατήρησης μας έκανε πα πάρουμε επαφή περισσότερο με το περπάτημα ,ίσος που ο ρυθμός της ήτανε συνεχόμενος οπός και του τρένου, ίσος επειδή γίναμε ένα με τα αλλά εμπόδια που περιέχει το κέντρο τις Πάτρας, η επειδή απλά μπήκαμε ποιο ομαλά στην λογική του περπατήματος έως δημιούργημα και ένα χιλιοστό πιο κοντά στης σκέψη τις επανασχεδίασης της πόλης βάση το περπάτημα.
Labels: nora.demjaha
drakouli maria 04:03
0 COMMENTS
