Σχολιασμός Περπατημάτων_Αντιμετωπίζοντας την πόλη διαφορετικά
Περπάτημα 1: Κατεβαίνοντας το Μείλιχο.
Το περπάτημα ξεκίνησε περίπου από τη μέση του Μείλιχου, με στόχο ακολουθώντας την κοίτη, να φτάσουμε στο σημείο όπου το ποτάμι συναντάει τη θάλασσα. Λόγω της ποικιλίας της μορφής του ποταμού σχηματίσθηκαν ασυναίσθητα δύο ομάδες, από τις οποίες η μία ακολούθησε το νερό μέσα από την κοίτη, ενώ η άλλη ακολούθησε την πορεία των όχθεων, προσπαθώντας να κρατά πάντα οπτική επαφή με το νερό. Είναι ευνόητο ότι οι εμπειρίες που βίωσε η κάθε ομάδα ήταν ολοκληρωτικά διαφορετικές. Η πρώτη ομάδα, διατήρησε σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής άμεση επαφή με το ποτάμι. Συνάντησε δυσκολίες στην προσπάθειά της να διαπεράσει τα φυσικά εμπόδια που έθετε το ποτάμι, έχοντας πάντα για οδηγό το νερό. Η εντονότερη εμπειρία για αυτήν ήταν οι διαφορετικές εικόνες που προσελάμβανε καθ’όλο το μήκος του χειμάρρου-συνάντησε από απόλυτα φυσικό τοπίο έως τμήματα που κάθε άλλο θύμιζαν παρά ποταμό. Η δεύτερη ομάδα, είχε να αντιμετωπίσει δύο ταυτόχρονες και εξίσου έντονες δυσκολίες. Η μία έγκειται στην προσπάθειά της να διατηρήσει επαφή με το ποτάμι, είτε οπτική, είτε ακουστική και η άλλη στην προσπάθεια να μη χάσει το στόχο της πορείας. Οι όχθες του Μείλιχου, παρουσιάζουν μια πρωτόγνωρη ποικιλομορφία. Υπάρχουν σημεία που οι όχθες σχηματίζονται με φυσικό τρόπο-πράγμα που ήταν και αναμενόμενο-, υπάρχουν όμως και σημεία που η όχθη εξαφανίζεται, και το όριο του ποταμού σχηματίζεται είτε από κάποιο τμήμα δρόμου είτε ακόμη και από την οικοδομική γραμμή των κτιρίων. Στα σημεία αυτά επικρατούσε κυρίως η ακουστική επαφή μεταξύ των δύο ομάδων, ενώ στο μεγαλύτερο ποσοστό της διαδρομής καταφέρναμε να έχουμε και οπτική επαφή. Η δράση ουσιαστικά αναπτύχθηκε συλλογικά, καθώς η μόνη οδηγία που δόθηκε ήταν ο στόχος να φτάσουμε στη θάλασσα. Η δράση είχε άμεσο αντίκτυπο στην εικόνα που είχαν οι κάτοικοι της περιοχής για το Μείλιχο. Το γεγονός ότι εμείς βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον σε ένα χώρο που γι’ αυτούς αποτελούσε κυρίως ενόχληση, δημιουργούσε μια πολύ έντονη αντίθεση ιδεών. Ξαφνικά η ποιότητα του τόπου άλλαξε γι’αυτούς. Και για εμάς. Οι περισσότεροι από εμάς, παρόλο που περνάμε από εκεί καθημερινά, αγνοούσαμε και την ύπαρξη αυτού του χειμάρρου. Και τώρα μέσα από τη δράση αυτή, άλλαξε τελείως η εικόνα μας για την πόλη. Μέσα από το παράδειγμα του Μείλιχου γίνεται έντονη η παρέμβση του ανθρώπου στη φύση, και αντίστοιχα της φύσης στον άνθρωπο. Η δράση μπορεί να επαναληφθεί με την ίδια αρχική κατεύθυνση, αλλά και με μια πιο άμεση αλληλεπίδραση των δύο ομάδων. Η ομάδα που θα περπατά στο χείμαρρο μπορεί να δίνει οδηγίες στην άλλη για το πώς θα διατηρήσουν συνεχή επαφή, ή ακόμη οι δυο ομάδες θα μπορούσαν να επικοινωνούν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, χωρίς κάποιο στόχο. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να πετούν πράγματα η μία στην άλλη, ή να μιλούν χωρίς κάποιο συγκεκριμένο θέμα, απλά για να διατηρούν ένα σύνδεσμο επικοινωνίας.
Περπάτημα 2: Ανεβαίνοντας το Διακονιάρη
Σημείο συνάντησης ήταν ένα σούπερ μάρκετ, στο οποίο μπήκαμε και κάναμε ένα μικρό περπάτημα, με αφορμή την ιδιαιτερότητά του να ονομάζει «οδούς» τους διαδρόμους του. Στη συμβολή δύο διαδρόμων-οδών στηθήκαμε και σχηματίσαμε ένα κύκλο. Όση ώρα σταθήκαμε εκεί, εκφράσαμε ο καθένας τα αισθήματα που του δημιουργούσε η δράση. Οι περισσότεροι νιώθαμε αμηχανία, τόσο για το γεγονός ότι αποτελούσαμε ενόχληση για τους πελάτες, όσο και γιατί όλοι όσοι βρίσκονταν στο κατάστημα μας κοιτούσαν περίεργα!Το περπάτημα οργανώθηκε στις εκβολές του Διακονιάρη, ο οποίος τώρα είναι καλυμμένος από δρόμο. Τα έργα κάλυψης του ποταμού ήταν σε εξέλιξη όταν πραγματοποιήθηκε η δράση, γεγονός που δημιούργησε μια ενδιαφέρουσα αίσθηση σχετικά με το προσωρινό και το πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η εικόνα της ίδιας δράσης σε διαφορετικές μέρες. Η εικόνες στην αρχή του περπατήματος δε θύμιζαν σε τίποτα ποτάμι, περισσότερο ο χώρος έδινε την εικόνα ενός απέραντου εργοταξίου. Πρόκειται για μια τελείως αστική περιοχή. Κατά τη διάρκεια του περπατήματος σχηματίστηκαν πολλές μικρές ομάδες που έδρασαν ανεξάρτητα η μία από την άλλη. Ωστόσο, σε κάποια σημεία, τα διαφορετικής φύσης αντικείμενα που βρίσκονταν στο χώρο έδιναν αφορμές για αυτοσχέδιες δράσεις, τόσο από εμάς όσο και από τους περαστικούς. Στα σημεία αυτά όλοι άλλαζαν το ρυθμό του βαδίσματός τους και στέκονταν είτε λαμβάνοντας συμμετοχή σε κάποια μικρή δράση, είτε παρακολουθώντας ως θεατές. Χαρακτηριστικότερη ήταν το παιχνίδι κάποιων παιδιών που σκαρφάλωναν σε λόφους σχηματισμένους από χώμα και έπαιζαν πάνω σε αυτούς, αλλάζοντας τελείως τη φύση τους. Δοκιμάσαμε κι εμείς να συμμετάσχουμε στη δράση τους, σταθήκαμε στο σημείο για αρκετή ώρα. Μια ακόμη δράση που συμμετείχαμε οι περισσότεροι ήταν ο σχηματισμός μιας γραμμής-τείχους κάθετης στην κοίτη του ποταμού, μπροστά από μια μεγάλη λακούβα. Συνεχίσαμε το περπάτημα και σε κάποια σημεία είχαμε επαφή με νερό, γεγονός που θύμιζε ότι κάποτε εκεί ο χώρος ήταν πολύ διαφορετικός. Η δράση παρόλο που είχε κοινή βάση με τη δράση στο Μείλιχο, δε θύμιζε σε τίποτα εκείνη τη διαδρομή. Ούτε ο χώρος, αλλά ούτε και ο τρόπος που εμείς αλληλεπιδρούσαμε μεταξύ μας. Έμοιαζε περισσότερο με μια πορεία χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Αν επαναλαμβανόταν η δράση θα πρότεινα οι συμμετέχοντες να κινούνται είτε σε μια γραμμή ακολουθώντας ο ένας τον άλλον, είτε σαν δύο ή περισσότερες γραμμές που θα κινούνται σε παράλληλες πορείες. Έτσι, θα γίνεται ένας συσχετισμός με την πορεία του ποταμού, η οποία δεν είναι πια εμφανής και θα επανασχεδιάζεται έντονα το τοπίο, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά.
Περπάτημα 3:
Κατά μήκος της περίφραξης του χώρου του λιμανιού
Το περπάτημα ξεκίνησε με την οδηγία να πραγματοποιηθεί κατά μήκος των γραμμών του τραίνου, ανάμεσα στη σιδηροδρομική γραμμή και την περίφραξη του λιμανιού. Φτάνοντας στο σημείο που είχαμε ορίσει κάναμε κάποια σχόλια για τη διαδρομή που προηγήθηκε, και οργανώσαμε όλοι μαζί τη συνέχειά της. Προσμετρώντας όλες τις γνώμες που ακούστηκαν, χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Θα κάναμε την ίδια πορεία με την προηγούμενη, προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η μία ομάδα περπάτησε μέσα από την περίφραξη, και όσο μπορούσε κοντά σε αυτήν και η άλλη στο ίδιο μονοπάτι, δίπλα στις γραμμές του τραίνου. Αναπτύχθηκε μεταξύ των ομάδων ένα σενάριο αλληλεπίδραση κατά το οποίο η μία ομάδα έδινε οδηγίες για την εξέλιξη του περπατήματος στην άλλη. Οι οδηγίες αυτές αφορούσαν το ρυθμό κίνησης, τη στάση και τη συμπεριφορά της ομάδας που βρισκόταν απέναντι. Η ομάδα που περπάτησε μέσα στο λιμάνι, αντιμετώπισε δυσκολία στο να κρατήσει μια ευθεία πορεία και επαφή με την άλλη, λόγω της διαμόρφωσης του λιμανιού. Από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της ομάδας που βαδίσαμε δίπλα στο τραίνο, ήταν όταν πέρασε δίπλα μας η αμαξοστοιχία. Ξαφνικα, όλοι σταματήσαμε να βαδίζουμε, κολλήσαμε στη μάντρα και περιμέναμε να περάσει το τραίνο. Η γραμμική μας πορεία πλαί στις σιδηροδρομικές γραμμές, έκανε άμεσο παραλληλισμό με την πορεία που διαγράφουν τα τραίνα και το ίχνος που αφήσουν στην πόλη. Οι θεατές της δράσης δεν αντέδρασαν παράξενα, ίσως επειδή στο σημείο αυτό πραγματοποιούνται καθημερινά διαφόρων ειδών πορείες. Αν ξανασχεδιαζόταν η δράση, θα πρότεινα μια ενιαία και όχι δύο διαφορετικές πορείες. Οι συμμετέχοντες να περπατούν ο ένας πίσω από τον άλλο και η αλληλεπίδραση να γίνεται μεταξύ τους από τον πρώτο διαδοχικά ως τον τελευταίο και αντίστροφα. Κάτι σαν χαλασμένο τηλέφωνο. Η οδηγία για τη συνέχιση να δίνεται από τον πρώτο στο δεύτερο, ο δεύτερος να αλλάζει κάτι και να τη λέει στον τρίτο κ.ο.κ. Έτσι, εκτός από τη γραμμική πορεία, εξελίσσεται και μια γραμμική διάδοση της πληροφορίας, που σχετίζεται με τις πορείες και το ίχνος που αυτές αφήνουν στην πόλη.
Το περπάτημα ξεκίνησε περίπου από τη μέση του Μείλιχου, με στόχο ακολουθώντας την κοίτη, να φτάσουμε στο σημείο όπου το ποτάμι συναντάει τη θάλασσα. Λόγω της ποικιλίας της μορφής του ποταμού σχηματίσθηκαν ασυναίσθητα δύο ομάδες, από τις οποίες η μία ακολούθησε το νερό μέσα από την κοίτη, ενώ η άλλη ακολούθησε την πορεία των όχθεων, προσπαθώντας να κρατά πάντα οπτική επαφή με το νερό. Είναι ευνόητο ότι οι εμπειρίες που βίωσε η κάθε ομάδα ήταν ολοκληρωτικά διαφορετικές. Η πρώτη ομάδα, διατήρησε σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής άμεση επαφή με το ποτάμι. Συνάντησε δυσκολίες στην προσπάθειά της να διαπεράσει τα φυσικά εμπόδια που έθετε το ποτάμι, έχοντας πάντα για οδηγό το νερό. Η εντονότερη εμπειρία για αυτήν ήταν οι διαφορετικές εικόνες που προσελάμβανε καθ’όλο το μήκος του χειμάρρου-συνάντησε από απόλυτα φυσικό τοπίο έως τμήματα που κάθε άλλο θύμιζαν παρά ποταμό. Η δεύτερη ομάδα, είχε να αντιμετωπίσει δύο ταυτόχρονες και εξίσου έντονες δυσκολίες. Η μία έγκειται στην προσπάθειά της να διατηρήσει επαφή με το ποτάμι, είτε οπτική, είτε ακουστική και η άλλη στην προσπάθεια να μη χάσει το στόχο της πορείας. Οι όχθες του Μείλιχου, παρουσιάζουν μια πρωτόγνωρη ποικιλομορφία. Υπάρχουν σημεία που οι όχθες σχηματίζονται με φυσικό τρόπο-πράγμα που ήταν και αναμενόμενο-, υπάρχουν όμως και σημεία που η όχθη εξαφανίζεται, και το όριο του ποταμού σχηματίζεται είτε από κάποιο τμήμα δρόμου είτε ακόμη και από την οικοδομική γραμμή των κτιρίων. Στα σημεία αυτά επικρατούσε κυρίως η ακουστική επαφή μεταξύ των δύο ομάδων, ενώ στο μεγαλύτερο ποσοστό της διαδρομής καταφέρναμε να έχουμε και οπτική επαφή. Η δράση ουσιαστικά αναπτύχθηκε συλλογικά, καθώς η μόνη οδηγία που δόθηκε ήταν ο στόχος να φτάσουμε στη θάλασσα. Η δράση είχε άμεσο αντίκτυπο στην εικόνα που είχαν οι κάτοικοι της περιοχής για το Μείλιχο. Το γεγονός ότι εμείς βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον σε ένα χώρο που γι’ αυτούς αποτελούσε κυρίως ενόχληση, δημιουργούσε μια πολύ έντονη αντίθεση ιδεών. Ξαφνικά η ποιότητα του τόπου άλλαξε γι’αυτούς. Και για εμάς. Οι περισσότεροι από εμάς, παρόλο που περνάμε από εκεί καθημερινά, αγνοούσαμε και την ύπαρξη αυτού του χειμάρρου. Και τώρα μέσα από τη δράση αυτή, άλλαξε τελείως η εικόνα μας για την πόλη. Μέσα από το παράδειγμα του Μείλιχου γίνεται έντονη η παρέμβση του ανθρώπου στη φύση, και αντίστοιχα της φύσης στον άνθρωπο. Η δράση μπορεί να επαναληφθεί με την ίδια αρχική κατεύθυνση, αλλά και με μια πιο άμεση αλληλεπίδραση των δύο ομάδων. Η ομάδα που θα περπατά στο χείμαρρο μπορεί να δίνει οδηγίες στην άλλη για το πώς θα διατηρήσουν συνεχή επαφή, ή ακόμη οι δυο ομάδες θα μπορούσαν να επικοινωνούν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, χωρίς κάποιο στόχο. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να πετούν πράγματα η μία στην άλλη, ή να μιλούν χωρίς κάποιο συγκεκριμένο θέμα, απλά για να διατηρούν ένα σύνδεσμο επικοινωνίας.
Περπάτημα 2: Ανεβαίνοντας το Διακονιάρη
Σημείο συνάντησης ήταν ένα σούπερ μάρκετ, στο οποίο μπήκαμε και κάναμε ένα μικρό περπάτημα, με αφορμή την ιδιαιτερότητά του να ονομάζει «οδούς» τους διαδρόμους του. Στη συμβολή δύο διαδρόμων-οδών στηθήκαμε και σχηματίσαμε ένα κύκλο. Όση ώρα σταθήκαμε εκεί, εκφράσαμε ο καθένας τα αισθήματα που του δημιουργούσε η δράση. Οι περισσότεροι νιώθαμε αμηχανία, τόσο για το γεγονός ότι αποτελούσαμε ενόχληση για τους πελάτες, όσο και γιατί όλοι όσοι βρίσκονταν στο κατάστημα μας κοιτούσαν περίεργα!Το περπάτημα οργανώθηκε στις εκβολές του Διακονιάρη, ο οποίος τώρα είναι καλυμμένος από δρόμο. Τα έργα κάλυψης του ποταμού ήταν σε εξέλιξη όταν πραγματοποιήθηκε η δράση, γεγονός που δημιούργησε μια ενδιαφέρουσα αίσθηση σχετικά με το προσωρινό και το πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η εικόνα της ίδιας δράσης σε διαφορετικές μέρες. Η εικόνες στην αρχή του περπατήματος δε θύμιζαν σε τίποτα ποτάμι, περισσότερο ο χώρος έδινε την εικόνα ενός απέραντου εργοταξίου. Πρόκειται για μια τελείως αστική περιοχή. Κατά τη διάρκεια του περπατήματος σχηματίστηκαν πολλές μικρές ομάδες που έδρασαν ανεξάρτητα η μία από την άλλη. Ωστόσο, σε κάποια σημεία, τα διαφορετικής φύσης αντικείμενα που βρίσκονταν στο χώρο έδιναν αφορμές για αυτοσχέδιες δράσεις, τόσο από εμάς όσο και από τους περαστικούς. Στα σημεία αυτά όλοι άλλαζαν το ρυθμό του βαδίσματός τους και στέκονταν είτε λαμβάνοντας συμμετοχή σε κάποια μικρή δράση, είτε παρακολουθώντας ως θεατές. Χαρακτηριστικότερη ήταν το παιχνίδι κάποιων παιδιών που σκαρφάλωναν σε λόφους σχηματισμένους από χώμα και έπαιζαν πάνω σε αυτούς, αλλάζοντας τελείως τη φύση τους. Δοκιμάσαμε κι εμείς να συμμετάσχουμε στη δράση τους, σταθήκαμε στο σημείο για αρκετή ώρα. Μια ακόμη δράση που συμμετείχαμε οι περισσότεροι ήταν ο σχηματισμός μιας γραμμής-τείχους κάθετης στην κοίτη του ποταμού, μπροστά από μια μεγάλη λακούβα. Συνεχίσαμε το περπάτημα και σε κάποια σημεία είχαμε επαφή με νερό, γεγονός που θύμιζε ότι κάποτε εκεί ο χώρος ήταν πολύ διαφορετικός. Η δράση παρόλο που είχε κοινή βάση με τη δράση στο Μείλιχο, δε θύμιζε σε τίποτα εκείνη τη διαδρομή. Ούτε ο χώρος, αλλά ούτε και ο τρόπος που εμείς αλληλεπιδρούσαμε μεταξύ μας. Έμοιαζε περισσότερο με μια πορεία χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Αν επαναλαμβανόταν η δράση θα πρότεινα οι συμμετέχοντες να κινούνται είτε σε μια γραμμή ακολουθώντας ο ένας τον άλλον, είτε σαν δύο ή περισσότερες γραμμές που θα κινούνται σε παράλληλες πορείες. Έτσι, θα γίνεται ένας συσχετισμός με την πορεία του ποταμού, η οποία δεν είναι πια εμφανής και θα επανασχεδιάζεται έντονα το τοπίο, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά.
Περπάτημα 3:
Κατά μήκος της περίφραξης του χώρου του λιμανιού
Το περπάτημα ξεκίνησε με την οδηγία να πραγματοποιηθεί κατά μήκος των γραμμών του τραίνου, ανάμεσα στη σιδηροδρομική γραμμή και την περίφραξη του λιμανιού. Φτάνοντας στο σημείο που είχαμε ορίσει κάναμε κάποια σχόλια για τη διαδρομή που προηγήθηκε, και οργανώσαμε όλοι μαζί τη συνέχειά της. Προσμετρώντας όλες τις γνώμες που ακούστηκαν, χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Θα κάναμε την ίδια πορεία με την προηγούμενη, προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η μία ομάδα περπάτησε μέσα από την περίφραξη, και όσο μπορούσε κοντά σε αυτήν και η άλλη στο ίδιο μονοπάτι, δίπλα στις γραμμές του τραίνου. Αναπτύχθηκε μεταξύ των ομάδων ένα σενάριο αλληλεπίδραση κατά το οποίο η μία ομάδα έδινε οδηγίες για την εξέλιξη του περπατήματος στην άλλη. Οι οδηγίες αυτές αφορούσαν το ρυθμό κίνησης, τη στάση και τη συμπεριφορά της ομάδας που βρισκόταν απέναντι. Η ομάδα που περπάτησε μέσα στο λιμάνι, αντιμετώπισε δυσκολία στο να κρατήσει μια ευθεία πορεία και επαφή με την άλλη, λόγω της διαμόρφωσης του λιμανιού. Από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της ομάδας που βαδίσαμε δίπλα στο τραίνο, ήταν όταν πέρασε δίπλα μας η αμαξοστοιχία. Ξαφνικα, όλοι σταματήσαμε να βαδίζουμε, κολλήσαμε στη μάντρα και περιμέναμε να περάσει το τραίνο. Η γραμμική μας πορεία πλαί στις σιδηροδρομικές γραμμές, έκανε άμεσο παραλληλισμό με την πορεία που διαγράφουν τα τραίνα και το ίχνος που αφήσουν στην πόλη. Οι θεατές της δράσης δεν αντέδρασαν παράξενα, ίσως επειδή στο σημείο αυτό πραγματοποιούνται καθημερινά διαφόρων ειδών πορείες. Αν ξανασχεδιαζόταν η δράση, θα πρότεινα μια ενιαία και όχι δύο διαφορετικές πορείες. Οι συμμετέχοντες να περπατούν ο ένας πίσω από τον άλλο και η αλληλεπίδραση να γίνεται μεταξύ τους από τον πρώτο διαδοχικά ως τον τελευταίο και αντίστροφα. Κάτι σαν χαλασμένο τηλέφωνο. Η οδηγία για τη συνέχιση να δίνεται από τον πρώτο στο δεύτερο, ο δεύτερος να αλλάζει κάτι και να τη λέει στον τρίτο κ.ο.κ. Έτσι, εκτός από τη γραμμική πορεία, εξελίσσεται και μια γραμμική διάδοση της πληροφορίας, που σχετίζεται με τις πορείες και το ίχνος που αυτές αφήνουν στην πόλη.
Labels: discuss_walks, vana mavridou
vana mavridou 16:10
0 COMMENTS
