Δράσεις περπατήματος

Περπάτημα 1ο

Έχουμε φτάσει στο σημείο συνάντησης … Η ώρα είναι 5:30…

Σιγά σιγά μαζεύεται όλη η ομάδα. Είμαστε όλοι έξω από το σύνηθες περιβάλλον μας (την σχολή). Παρατηρούμε και συζητάμε ανά ομάδες για διάφορα θέματα… Το καινούργιο περιβάλλον μας βρίσκει απροετοίμαστους…

Μετά από την εισαγωγή του διδάσκοντα τα πηγαδάκια συνεχίζονται, μόνο που τώρα όλοι κοιτούν το περιβάλλον και σχολιάζουν… Βρισκόμαστε σε ένα σημείο που ο Μείλιχος φαίνεται να μην επηρεάζεται ιδιαίτερα από την πόλη, είμαστε πάνω στον δρόμο… Βλέπουμε το ποτάμι και ένα παλιό γεφυράκι που υπάρχει εκεί. Από εδώ η ομάδα χωρίζεται ανάλογα με τον τρόπο που θέλει ο καθένας να προσεγγίσει το ποτάμι και το χρόνο που επιθυμεί να περάσει στο κάθε σημείο του.

Τώρα είμαστε οι δυο μας… Κοιτάμε ακόμα το γεφυράκι και ακούμε το νερό που ρέει…

Αναρωτιόμαστε με ποιο τρόπο θα περπατήσουμε σε σχέση με το ποτάμι και θα φτάσουμε στην θάλασσα όπου καταλήγει…

Όσο περπατάμε παρατηρούμε το ποτάμι, το χώρο που το περιβάλει, αλλά και την επέμβαση του ανθρώπου σε αυτό με σκουπίδια και πολυκατοικίες. Όλα αυτά τα στοιχειά καθορίζουν την πορεία που ακολουθούμε.
Περπατάω παράλληλα…

Σταματώ, έχω εμπόδιο…

Μπαίνω μέσα στο ποτάμι…

Απομακρύνομαι δεν έχω τρόπο να προχωρήσω…

Στέκομαι στις όχθες… Η βλάστηση μας δίνει το έναυσμα να την μιμηθούμε…

Είτε μπλεκόμαστε μέσα σε φυτά

Είτε κουλουριαζόμαστε προσπαθώντας να δημιουργήσουμε μια νοητή σχέση με την φύση

Πλησιάζουμε προς την θάλασσα, αλλά πρώτα θα πρέπει να περάσουμε κοντά από τον καταυλισμό των Κούρδων. Η περιοχή αλλάζει στα μάτια μας… Πληθώρα από σκουπίδια μας εισάγουν σε ένα χώρο που μέχρι τώρα δεν είχαμε αντιμετωπίσει με αποστροφή. Η φύση είναι σε δεύτερο πλάνο όταν φιγούρες Κούρδων μεταναστών ξεχωρίζουν στο βάθος.

Όταν πλέον είμαστε δίπλα στην θάλασσα, ο περίπατος μας έχει αφήσει ανάμικτα συναισθήματα… περιπλανηθήκαμε, παρατηρήσαμε, διασκεδάσαμε, φοβηθήκαμε… αλλά κυρίως απογοητευτήκαμε με τον τρόπο που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος την φύση, σε μια εποχή που το φυσικό στοιχείο εκλείπει και οι αλλαγές στον πλανήτη προδιαγράφουν ένα μέλλον δυσοίωνο…

Περπάτημα 2ο

Με λίγη καθυστερήση και ενώ ψιλοβρέχει φτάνουμε στο σημείο συνάντησης. Είναι η δεύτερη φορά που συναντιόμαστε με την ομάδα για να περπατήσουμε ένα ποτάμι... μόνο που αυτή τη φορά το περιβάλλον δεν έχει καμία σχέση με αυτό που συναντήσαμε στο Μειλιχο. Είμαστε έξω από ένα super market και στο χώρο δίπλα μας γίνονται έργα…

Που είναι άραγε ο Διακονιάρης το ποτάμι που έχει αφαιρέσει ανθρώπινες ζωές στο πέρασμα του;

Το μυστήριο θα διαρκέσει ακόμα λίγο, αφού για αρχή θα δοκιμάσουμε να μπούμε στο super market σε ένα χώρο που συγκρούεται απόλυτα με το φυσικό τοπίο. Ο χώρος είναι γεμάτος από προϊόντα που περιμένουν να τα αγοράσει κάποιος …ένας καταιγισμός από καλοσχεδιασμένες βιομηχανικές συσκευασίες που προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή…

… Τώρα είμαστε και πάλι έξω στο χώρο στάθμευσης των πελατών και η ομάδα αρχίζει να κινείται προς την πλαϊνή πλευρά του super market και παράλληλα του, με κατεύθυνση προς το βουνό… Εμείς ακολουθούμε προσπαθώντας να ανακαλύψουμε σημάδια νερού… Περπατάμε και αντιλαμβανόμαστε ότι ο δρόμος με τα έργα που είχαμε δει και είχαμε αδιαφορήσει στην αρχή ήταν κάποτε το τέλος του ποταμού. Σε αυτό το σημείο τώρα υπάρχουν μηχανήματα εκσκαφής και τεράστιοι σωλήνες όπου προφανώς θα κατευθύνονται τα νερά του πόταμου. Εάν και η σκέψη ότι το τοπίου θα αντικατασταθεί από ένα μεγάλο- πολύβουο δρόμο, μας δημιούργησε θλίψη, αποφασίσαμε να σταθούμε σε αυτό το σημείο και να ασχοληθούμε με το νέο περιβάλλον και το «κόσμο» που το οικοδομεί…

Περπατήσαμε για αρκετή ώρα, χωρίς καμία συγκεκριμένη πορεία συζητώντας για την συγκέντρωση των ανθρώπων στις μεγάλες πόλεις, την επέκταση της πόλης, την αύξηση του αριθμού των αυτοκινήτων και την ανάγκη για περισσότερους και μεγαλύτερους δρόμους. Κατάληξη στην συζήτηση μας ήταν ο Κηφισός και ο Διακονιάρης, δυο ποτάμια που έγιναν – γίνονται δρόμοι προς χάρη των ανθρώπινων αναγκών. Προς έκπληξη μας συνειδητοποιήσαμε ότι η δεύτερη συγκέντρωση για περπάτημα με την ομάδα, για εμάς… ήταν σαν να μην είχε περάσει καθόλου ο χρόνος από τη στιγμή που φτάσαμε στις εκβολές του Μείλιχου, στην θάλασσα. Συνεχίσαμε από την θάλασσα σε άλλο σημείο αναλύοντας περισσότερο την κουβέντα που είχαμε αφήσει τότε στην μέση….