ΠΕΡΠΑΤΩ ΜΕΙΛΙΧΟΣ

Η διαδρομή μας πλέον παύει να σχετίζεται με το δικό μας σώμα, καθώς αυτό αφοσιώνεται στο να ακολουθήσει τον ήχο που παράγουν οι καστανιέτες στα χέρια ενός άλλον ανθρώπου, με τον οποίο η οπτική επαφή ήταν ελάχιστή. Προχωρούσαν οι «πομποί» μέσα από το ποτάμι, ακολουθούσαμε εμείς (οι «δέκτες») από τις αστικές πλέον κοίτες, καθοδηγούμενοι μόνο από τον ήχο, παρακάμπτοντας πιθανά εμπόδια. Την στιγμή αυτή νομίζω πως δημιουργούσαμε μια νέα πορεία ο κάθε ένας από εμάς, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «στιγμιαία» καθώς είναι δύσκολο να ακολουθηθεί η ίδια, αυτούσια, ξανά.