Κείμενα εμπειρίες

Περπάτημα στη στοά 1

Την είδα να μπαίνει στην περιοχή της δράσης μας. Περπατούσε γρήγορα σκεφτόμενη, έδειχνε σαν κάποιος που μόλις δραπέτευσε από ένα χώρο που δεν επέλεξε ο ίδιος, χάζευε τις βιτρίνες καταστημάτων την ώρα που την πλησίαζα. Στάθηκα δίπλα της και άρχισα να τις διαβάζω: «το να μιλάς πολύ και να μη σ’ ακούνε είναι αρκετά ενοχλητικό…» Hakim Bey, Αμεσοκρατία [εκδ. Οξύ]
Την ακολούθησα με το δικό της ρυθμό. Ένοιωσα το βλέμμα της να μετράει τις αναλογίες μου, ταχύτατα, από πάνω προς τα κάτω, σταματώντας στιγμιαία στα χείλη μου και το βιβλίο. Αυτή η διαδικασία έγινε πάνω από μία φορά. Έπειτα, επιτάχυνε το περπάτημά της, αφήνοντάς με πίσω με το διάβασμά μου και βγήκε από το όριό μας. Έμεινα μόνη και έτσι στράφηκα, ψάχνοντας για τον επόμενο ακροατή.
Όλη αυτή η διαδικασία της δράσης εξακολουθεί να είναι μέσα μου, παρατηρώ τους περαστικούς και με έναν σιωπηλό τρόπο, επικοινωνώ μαζί τους, φαντάζομαι πως τους διαβάζω, μου διαβάζουν…


Περπάτημα στη στοά 1

Ο προσωρινός μου σύνοδος ήταν φοιτητής δευτέρου έτους στης σχολή νοσηλευτικής. Του εξήγησα πως θα ζήσουμε μαζί την εμπειρία επανασχεδίασης του τόπου για λίγη ώρα, σε μία διαδρομή που θα κάνουμε μέσα και έξω από τις στοές. Το δέχτηκε, από ευγένεια.
Του διάβαζα ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Πόε, “Ο άνθρωπος του Πλήθους”
Ξεκινήσαμε από το πεζοδρόμιο, όπου συναντηθήκαμε. Μπήκαμε ήρεμα στη δροσερή στοά. Το περπάτημα μας ήταν με ενιαίο ρυθμό σαν να ήμαστε ένα. Ένιωθα τα βλέμματα τον περαστικών και άλλων ζευγαριών που διάβαζαν πάνω μας. Άκουγα τα βήματα τους, ένιωθα τον ήχο από τα ποτήρια και τις συζητήσεις που προέρχονταν από το καφενείο, αλλά τίποτα δεν με αποσπούσε από το κείμενο που διάβαζα και από το ενιαίο βάδισμα μας. Βγαίνοντας από τη στοά βρεθήκαμε σε ένα χαοτικό δρόμο εκτεθειμένοι στον ήλιο, το θόρυβο και το κίνδυνο. Κοίταξα τον ακροατή μου, τον κράτησα από το μπράτσο με το δεξί μου χέρι, στο άλλο κράταγα το βιβλίο και συνέχισα το διάβασμα με την ιδία ένταση της φωνής ανάμεσα σε αυτοκίνητα και μηχανάκια προσέχοντας τα λόγια μου να φτάσουν στα αυτιά του από όσο πιο κοντινή απόσταση. Προσπαθώντας επίσης, να διατηρήσω την ασφάλεια μας, ένιωθα υπεύθυνη για τον ακροατή μου. Έδειχνε πώς δεν έχανε λέξη, μου έδινε προσοχή και με κοίταζε με σοβαρότητα. Τότε αναρωτήθηκα αν πράγματι έχουμε επαφή, αν με ακούει αραγε ? ή είναι απλά ευγενικός. Τον δοκίμασα επαναλαμβάνοντας την ιδία πρόταση , το ύφος του δεν άλλαξε.
Δεν του ζήτησα να μου πει κάτι για το κείμενο απλά τον ευχαρίστησα και του ζήτησα να μου περιγράψει την εμπειρία του στη κάρτα μου. Έγραψε …¨ενδιαφέρον ολιγόλεπτο διάλειμμα από το άγχος της καθημερινότητας !!! :-P. ¨



Επανασχεδίαση με βάση του περπατήματος στο Μείλιχο

Τρίτη φορά βρίσκομαι και περπατώ στη κοίτη του Μειλίχου και εξακολουθεί να μου είναι άγνωστη, να την ανακαλύπτω συνεχώς. Το νερό δεν υπάρχει πια, αντί για αυτό προσπαθώ να ξεμπερδέψω τα πόδια από τι ξερή χλόη , να βρω σταθερό σημείο να πατήσω και να βρω διέξοδο από τα καλάμια, κοιτάζω μέσα από αυτά μπροστά μου , μόνο ο ουρανός είναι ξεκάθαρος. Φοραώ μακριά φούστα η όποια μπλέκεται επίσης…
Ο ήχος που προκαλούμε ορίζει την θέση μου στη σειρά αφήνοντας μια σταθερή απόσταση μεταξύ μας.
Είμαστε το ποτάμι, έχουμε συνεχόμενη κίνηση, παραβλέπουμε τα εμπόδια βρίσκοντας πάντα το καινούριο δρόμο, παράγουμε ήχο, και καθοδηγούμε τους υπόλοιπους που βρίσκονται παρόχθια.