Περπάτημα 1: μέσα στις στοές

Η εμπειρία ενός περπατήματος στις στοές μέσω της διαδικασίας του διαβάσματος κατά τη γνώμη μου εξαρτάται από ποικίλες συνθήκες και παραμέτρους αντίστοιχα. Αρχικά πιστεύω πως είχε ιδιαίτερη σημασία η θεματολογία του αποσπάσματος το οποίο διάβαζα σε αυτόν που διερχόταν από τη στοά , διότι ανάλογα με το θέμα παρατηρούσα ότι πότε αυτό το κείμενο γινόταν προσιτό και ενδιαφέρον στον περαστικό και πότε όχι. Αυτή η θεματολογία πιστεύω πως θα πρέπει να αφορά το περπάτημα και τις ιδιαιτερότητες του, είτε το όσο κανείς ακούει κάποιον άλλον να διαβάζει καθώς περπατάει. Θέματα, δηλαδή, που σχετίζονται με την ίδια την δράση. Επιπλέον σημαντικό ήταν ο χαρακτήρας της κάθε στοάς, διότι ανταποκρινόταν κατά κάποιο τρόπο στην ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων που διέρχονταν από αυτήν. Η στοά στην οποία βρισκόμουν αφορούσε θα έλεγα μία κλειστή κοινωνία αντίθετα με την απέναντι η οποία έχει ένα εμπορικό χαρακτήρα και οι κοινωνικές σχέσεις είναι περισσότερο έντονες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ,όταν προσπάθησα να διαβάσω σε ένα αγόρι , ηλικίας 18 χρονών περίπου, και όταν το ρώτησα αν ήθελε να του διαβάσω, μου απάντησε πως «δεν τον ενδιαφέρει το διάβασμα», είτε σε έναν άλλο κύριο , όπου πήρα την πρωτοβουλία να τοθ διαβάσω χωρίς να τον ρωτήσω, περπατούσε με τον ίδιο βηματισμό και χαρακτήρα σαν να μην υπήρχα εγώ δίπλα του, παρά μόνο μία στιγμή όπου σταμάτησε λες και άκουσε κάτι στιγμιαία , και έπειτα συνέχισε.

Περπάτημα 2: από τις εκβολές του Διακονιάρη προς στις πηγές του

Η δράση αυτή έγινε περισσότερα συλλογικά. Παρόλο που είχαμε ξαναπερπατήσει αρκετές φορές στο συγκεκριμένο τόπο, αυτή τη φορά θα έλεγα πως έγινε περισσότερο συνειδητά καθώς είχαμε συγκεκριμένο και σαφή στόχο: να περπατήσουμε στη κοίτη του ποταμού όπου υπήρχε παλαιότερα. Με τη βοήθεια του χάρτη αρχίσαμε να περπατάμε στοιχισμένοι ο ένας πίσω από τον άλλο ψάχνοντας το ίχνος της κοίτης του ποταμού , σε σχέση με τα νέα όρια του υπό κατασκευή δρόμου. Καθώς περπατούσαμε , συναντήσαμε αρκετούς πολίτες της περιοχής οι οποίοι μας βοήθησαν σε αυτήν την προσπάθεια μας. Θεωρώ πως στην αναζήτηση μας αυτή και καθ’ όλη την διάρκεια του περπατήματός μας στο Διακονιάρη είχε καθοριστικό ρόλο ο προφορικός λόγος, η πληροφορία που μας δινόταν από τους κατοίκους της περιοχής έτσι ώστε να προσδιορίσουμε εκ νέου το ίχνος της κοίτης του ποταμού που έχει ιδιαίτερη σημασία για την περιοχή αυτή της Πάτρας.

Περπάτημα 3: κατεβαίνοντας τον χείμαρρο Μείλιχο

Μείλιχος, μέρος του αστικού ιστού της πόλης της Πάτρας. Αυτή η σχέση μεταξύ του ποταμού και της πόλης διαφοροποιείται καθ’ όλο το μήκος του ποταμού. Στη συγκεκριμένη δράση δημιουργήσαμε νέες συνθήκες περπατήματος. Παράγοντας ήχο αυτοί που περπατούν στην κοίτη μετατρέπονται σε νέες μηχανές παραγωγής ήχου στις οποίες καλούνται να ανταποκριθούν οι υπόλοιποι, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα παιχνίδι κυνηγητού μέσω του ήχου σε συνδυασμό με τη διαδικασία του περπατήματος. Με αυτό τον τρόπο συνθέτονται δύο μεταβαλλόμενα όρια νοηματοδοτώντας με εκ νέου με τη χρήση μηχανών αναζήτησης τη σχέση του ποταμού Μείλιχου με τον αστικό ιστό όπου οροθετείσαι.